مدیتیشن طبیعی
مدیتیشن طبیعی بدین معنی است که کوشش کنیم در هر جا و در هر لحظه، خود را در حضور خالق خیرخواه احساس کنیم و رفتاری شایستهی چنین حضوری داشته باشیم.
هرکسی، در برابر کسی که دوستش دارد، چنین تجربهای داشته است: حضور محبوب چنان فضای فکری ما را پُر میکند که در هر لحظه و در هر موقعیتی وجودش را احساس میکنیم. وقتی کسی را دوست داریم، این حضور خود بهخود و بدون تلاش در وجودمان جای میگیرد و اثرش را میتوانیم در هر رویدادی در اطراف خود مشاهده کنیم. اما اگر این احساس عشق را نداریم، حداقل میتوانیم با مثبت اندیشیدن در مورد دیگری، احساسی مشابه را تجربه کنیم. تجربهای درونی، چند جانبه و کم و بیش قوی که شدت آن تا حد زیادی بستگی به توجهی دارد که معطوف آن میشود.
مصاحبه با پروفسور بهرام الهی درباره معنویت فطری
ج: معنویت، علمی است که امکان به کمال رسیدن انسان را فراهم میکند. میتوان آن را به وضعیتی تشبیه کرد که در آن فطرت اولیهی انسان فعال میشود. معنویت را میتوان علم تجربی کاملی در نظر گرفت که انسان را به شناخت حقیقی حقوق و وظایفش راهنمایی میکند. این مطلب، رکن اساسی در هر معنویت حقیقی است. به همین جهت با معنویت باید با طرز فکر علمی برخورد شود و مانند سایر علوم تجربی، آن را بهتدریج آموخت، عمل کرد، جذب کرد و تحلیل برد و پیش رفت تا به شناخت کامل از «خود» و قوانین حاکم بر رشد خود رسید. ضمناً باید اضافه کرد که این فرایند با مرگ جسم، که وسیلهای موقت اما ضروری برای فراهم کردن زمینهی پیشرفتِ انسان است، ختم نمیشود.
اصطلاح «معنویت فطری» را به این جهت بهکار میبرم، که معنویت تنها در صورتی میتواند تحقق یابد که با فطرت حقیقی و نیازهای معنوی انسان همسو باشد. روح انسان، مثل جسم او احتیاج به تغذیه دارد ولی همانطوری که غذاهای فاسد و مسموم برای جسم وجود دارند غذاهای فاسد و مسموم معنوی هم در دسترس است. برای مثال: وقتی به یک اصل تحریف شدهی الهی یا اصلی که مبدأ آن الهی نیست، عمل کنیم، «خودِ» حقیقیمان را مسموم کردهایم. معنویتی را باید تحلیل برد که سبب تغذیهی روح شود و رشد فطری و پختگی تدریجی آن را فراهم نماید. معنویت فطری با آموزش اصول اصیل الهی که با طبیعت «خود» حقیقی ما منطبق است، چنین نیازی را برآورده میکند.