متیس بلاگ

موضوع عصبانیت که در این مقاله مورد بررسی قرار گرفته، حالت برافروختگی‌ای نیست که گاهی با آن مواجه می‌شویم بلکه نیروی مخربی است که می‌تواند باعث از هم پاشیدگی یک زندگی شود و کانون خانوادگی را نابود کند. چنین عصبانیتی حتی اگر با عکس‌العمل بیرونی همراه نباشد، موجب افسردگی و افکار تیره و نگران کننده در شخص می‌شود. اگر هم آن را نادیده بگیریم و حتی برای مدتی تحملش کنیم، بالاخره وقتی با خستگی توأم شود آن را روی دیگران خالی می کنیم و پیامدهایش نیز خارج از اختیار فرد است. حال چطور می‌توان از این دور منفی خارج شد؟ چطور می‌توان عمل مؤثری را شروع کرد. عملی که قدم به قدم و مرحله به مرحله امکان مبارزه با این عیب صفاتی را میسر کند؟ این مقاله که حاصل یک تجربه شخصی است ما را در چنین مبارزه ای وارد می کند. مرحلۀ اول بررسی موقعیت، تشخیص مراحل حساس و فرایند‌های روانی در ارتباط با دیگران و نهایتا پایه گذاری یک برنامه عملی یا یک استراتژی شخصی است. حال ببینیم این برنامه‌ عملی برای ریشه کن کردن این مشکل کافی است؟
 

انسان آن چیزی نیست که ما از بیرون مشاهده می‌کنیم. ما با برخورداری از قوۀ عقل و اختیار وظیفه داریم برای نیل به مرحلۀ انسانیت، فعالانه در مسیر سیر کمال معنوی خود قدم برداریم. اما برای آنکه تلاش‌مان در مسیر تکامل واقعی باشد، احتیاج به یک دفترچۀ راهنما داریم که جهت درست و راه عملی رسیدن به آن را نشان دهد. استاد الهی در این زمینه از حق برخورداری از هدایت الهی سخن می‌گوید، حقی که مستقیماً ناشی از وظیفه‌ای است که برای سیر تکامل خود برعهده داریم.
 

عصبانیت در موقعیت‌های گوناگون و به صورت‌های مختلف می‌تواند بروز کند: از رنجش و دلخوری ساده تا خشم مفرط. معمولا تشخیص حالت عصبانیت در خود، کارِ چندان دشواری نیست، اما گاهی عصبانیت به طرز نامحسوسی بروز می‌کند و مانند حائلی جلوی قوه تشخیص ما را می‌پوشاند. البته در مواقعی هم که حالت عصبانیت را در خود تشخیص می‌دهیم ممکن است به سختی بتوانیم آن را کنترل کنیم و از نشان دادن عکس‌العمل خودداری کنیم. همه ما بی شک با چنین موقعیت‌هایی مواجه شده‌ایم. در مقاله زیر با مطرح کردن یک سناریو و چند سوال فرصتی فراهم شده تا به طور عمیق‌تر به این موضوع بپردازیم.
 

مسئلۀ آگاهی در علم امروز

دکتر سام پرنیا^۱ که محقق پیشتاز در زمینۀ مطالعات علمی در مورد مرگ و تجربۀ نزدیک به مرگ است در کتاب اخیر خود «حذف مرگ»^۲ حاصل مطالعات و تحقیقاتش در حوزۀ مرگ، رابطۀ ذهن و مغز و طب احیا را در اختیار پزشکان قرار داده و در عین حال به معمای اصلی زندگی انسان پرداخته است: بعد از مرگ و در حین فرایند آن چه اتفاقی برای هوشیاری انسان رُخ می‌دهد.  

مجلۀ لوموند^۱ فرانسه در شماره سپتامبر- اکتبر خود مقاله‌ای با عنوان « استادِ خِرَد» منتشر کرده است. در این مقاله نویسنده به شرح مراحل مختلف زندگی استاد الهی پرداخته است: دوران کودکی و نوجوانی که دور از قیل و قال زندگی و در محیط معنوی خالص سپری شد، دوران جوانی و ورود به زندگی فعال اجتماعی، دورۀ میانسالی و ابداع مشی فکری نوین و سپس دوران بازنشستگی که به تحقیق، تألیف و دیدار بیشتر، با مشتاقان حقیقت پرداخته شد. در زیر، گزیده‌ای از این مقاله، در مورد مشی فکری استاد الهی آمده است.

 

کتاب راه‌ کمال

انسان ولو ایمان هم داشته باشد خدا را فراموش می‌کند، مگر در موارد احتیاج یا در حالت اضطرار. هدف از عبادت، جلوگیری از این فراموشی و حفظ ارتباط با خداست. عبادت« دستگاه گیرندۀ» عابد را به سمت خدا می‌گرداند و به او امکان می‌دهد که از این راه انرژی او را دریافت کند. انرژی الهی اکسیری است برای شفای تمام دردها، به خصوص دردهای روح. این انرژی، روح ملکوتی را سرزنده نگاه می‌دارد و آن را تصفیه می‌کند، بر درخشش آن می‌افزاید، و از همه مهم‌تر، مانع از غفلت و بی‌خبری او می‌شود.