نشان وحدت
حاج نعمت‌الله مکری جیحون‌آبادی جزو مربیان ذات‌داری بود که از طرف یکتا مأموریت هدایت داشت. با اینکه در ظاهر استاد و راهنما و حتی مشوقی نداشت، هرگز در هدفش دچار تردید نشد و فریب سراب‌های به ظاهر معنوی و گمراه کننده را نخورد. ذات قوی او می‌توانست حقایق الهی واقعی را که در پشت ظواهر و صحنه‌سازی‌ها پنهان شده، تشخیص دهد.
تعلیمات این مربی برگزیده که حاصل معرفتی فراعلی بود، همواره پیروان صادقش را که دست «شرط» به او داده بودند، در مسیر حرکت روحی به سوی مبدأ محفوظ نگه می‌داشت و آفات ظاهر و باطن را از آنها دور می‌کرد.
نوعدوستی تصوری، خودخواهی واقعی
«فطرت خودپسندِ منِ انسان فقط خودش را دوست دارد و به فکر خودش است.»
(بلِز پاسکال، تفکرات)
اخیراً با مشکلاتی کوچک ولی متعدد روبه‌رو شده‌ام. از جمله موقعی که می‌خواستم سوار مترو شوم، جوانی مرا هُل داد، سپس، همکارم درست قبل از ترک اداره از من خواست کار نیمه تمام او را انجام دهم، یا همکاران دیگر در بحبوحۀ کارم مزاحم می‌شدند و از من سوالاتی می‌پرسیدند که خودشان هم به خوبی می‌دانستند پاسخی برایشان ندارم…. این مسائل که در چند روز اخیر پشت سر هم اتفاق افتاد، باعث بد خُلقی و عصبانیتم شد، به طوری که تا به حال چنین حالتی برایم پیش نیامده بود.
در شناخت خود
آینه‌هایی برای نگرش خود
اختیار خود را به دست چه کسی بسپاریم ؟
انسان دارای اختیار است و این امتیاز استثنائی او را قادر به رسیدن به هدفی می‌کند که برای آن خلق شده است، یعنی کمال. ولی برای رسیدن به این هدف، شخص باید در موقعیت‌های مختلفِ زندگی روزمره؛ مثلاً محیط خانوادگی، حرفه ای و غیره به نحو صحیح از اختیار خود استفاده کند و در راستای هدف معنوی خود، در هر موقعیتی، از خود بپرسد: «چطور و برای چه باید از قوۀ اختیار استفاده کنم؟»
• آیا کاربرد قوۀ اختیار این است که با روشی کاملاً خودخواهانه منافع شخصی‌ام را حفظ کنم؟ چنین روشی مثل این است که اختیار خود را به دست ایگو سپرده‌ام و تصمیماتم بدون در نظر گرفتن ارزش معنوی آن موقعیت و هدف واقعی‌ام است.
• یا برعکس، می‌خواهم از اختیار خود برای انجام وظایف معنوی‌ام، یعنی عمل به اخلاقیات بر حسب وظیفۀ انسانی و جلب رضایت خدا و به منظور تغذیۀ روح خود و پیشرفت در مسیر کمال معنوی بهره ببرم؟ در این صورت، بر انتخاب‌هایی که می‌کنم مسلط هستم، چون در لحظۀ تصمیم‌گیری، احتیاجات منِ حقیقی‌ام را در نظر می‌گیرم و از عواقب مادی و معنوی آن موقعیت آگاهم.
علت را در خود بجوییم
«هر چیزی برای انسان اتفاق بیفتد علتش در خود انسان است، خارج از او نیست، پس علت را همیشه باید در خود بیابد. »
مطالعۀ این گفتارِ استاد الهی مرا به تفکر در مسائلی واداشت که مایلم در این مقاله آنها را با شما در میان بگذارم.
ما بیشتر اوقات «تمام دنیا» را مسئول اتفاقات ناخوشایندی می‌دانیم که برایمان پیش می‌آید و برعکس دراتفاقات خوب، خود را طبیعتاً عامل اصلی در نظر می‌گیریم. هرچند همیشه بعد از کمی تفکر متوجه می‌شویم که حقیقت پیچیده‌تر از آنست که به نظر می‌رسد.
برای یافتن علت اتفاقات در خود، در نظر گرفتن دو نکته دارای اهمیت است:
• هر چیزی علتی دارد و ما باید به جای دیدن ظاهر موضوع، سعی کنیم علت را جستجو کنیم .
• در علت اتفاقاتی که برایمان رخ می دهد، ما نقش اصلی را داریم .
در جستجوی خدا: گزیده‌ای از کنفرانس پروفسور بهرام الهی
هر چند در معنویت فطری عقل نقشی بنیادین ایفا می‌کند، اما احساسات مثبت نیز در فرایند سیرکمال از اهمیت خاصی برخوردار است.
در گزیدۀ زیر که برگرفته از کنفرانس پروفسور بهرام الهی در تاریخ نوامبر ۲۰۱۱ در دانشگاه سوربن است به این بُعد درونی و شخصی خودشناسی پرداخته شده است. در این کنفرانس به احساسات خاصی که از ارتباط انسان با خدا و حقیقت ناشی می‌شوند و همچنین لذت غیر قابل توصیف، قوی، عمیق و مطبوع حاصل از درک حقایق الهی اشاره شده است.