گوش دادن درونی

11 اکتبر, 2014
 
دکتر شاهرخ الهی

OEProfileبا اینکه بیش از پنجاه سال است که تنبور می‌زنم، اما هنوز ظرایف و ریزه‌کاری‌های غیر منتظره‌ای را در موسیقی پدرم کشف می‌کنم.

در دست‌های استاد الهی، تنبور انگار دارای روح بود و تبدبل به ابزاری می‌شد برای انتقال احساسات و حالات درونی‌ای که کلمات قادر به توصیف آن نبودند. موسیقی او فارغ از هرگونه خودنمایی‌، با روشی حسی، دسترسی به بُعد متعالی درونی را میسر می‌ساخت و عمق وجود را مخاطب قرار می‌داد.

هنر تنبور برای استاد، از بسیاری جهات نمادی بود از عمل به معنویت. همانطور که هدف و معنایی که به زندگی‌مان می‌دهیم، تعیین کنندۀ انتخاب‌ها و تصمیم هایمان است، هدف و نقشی که به موسیقی اختصاص می‌دهیم، تعیین کنندۀ کیفیت آهنگ‌ها و حالت روحی است که آن را می‌نوازیم. در حقیقت اصل، نیت است که چنین تأثیر شگرفی به موسیقی استاد الهی می‌دهد.

این نماد نه فقط بیان کنندۀ هدف ذاتی موسیقی است بلکه روش نواختن آن را نیز شامل می‌شود. هر چند تمرین و پشتکار برای رسیدن به مهارت فنی ضروری است، اما چیرگی کامل زمانی حاصل می‌شود که نوازنده، روح حقیقی تنبور را درک و جذب کند. به همین ترتیب، هرچند دانش تئوری، پیش نیاز پیشرفت معنوی است، اما چنین دانشی باید همواره در خدمت هدف اصلی – که انسان واقعی شدن است- به کار گرفته شود.

در اوایل نوجوانی‌ام بود‌ که به تدریج شروع کردم خصوصیت مقدس تنبور را کشف کنم و نقشی را که در زندگی‌ام ایفا می‌کرد قدر بدانم. همیشه متوجه حال درونی‌ام بودم. استاد هرگز نواختن تنبور را به من تحمیل نکرد، بلکه برای اینکه هنرش را به من بیاموزد، از من می‌خواست از تمام حس‌هایم استفاده کنم تا بتوانم روح این موسیقی را بهتر درک کنم. یک‌بار، وقتی تنبور می‌نواخت از من خواست به آرامی دستۀ تنبور را بین دندان‌هایم بگیرم تا ارتعاشات آن را احساس کنم. من هنوز جریان انرژی‌ فراگیر آن را کاملا به خاطر می‌آورم. زمانی، از صدای گرفتۀ تنبورم دلسرد شده بودم و نزد او از کیفیت پایین سازم شکایت کردم؛ گفتم « صدایش بد است» او در جواب گفت: « تنبورت را بیاور ببینم». سپس آن را گرفت و شروع به نواختن کرد. چه طنینی، صدایش فوق‌العاده‌ بود! مثل این بود که یک ارکستر می‌نواخت. او با این کار به من فهماند که آنچه بیش از هر چیز روی صدای یک ساز تأثیر می‌گذارد، حالت درونی نوازنده است،‌ نه خصوصیات ظاهری ساز.

امروز، بزرگداشت موسیقی و میراث هنر استاد الهی، یادآور عملکرد هنر در معنای اصیل آن یعنی انعکاس روح موسیقی و ایجاد تحول در هستی انسان و در نهایت اتصال به مبدأ هستی است. در دورانی که نمایش‌های هنری ارزش زیادی پیدا کرده، موسیقی بی‌ادعای استاد الهی این فرصت استثنایی را در اختیار ما قرار می‌دهد تا در خود فرو رویم و به دور از قیل و قال‌ها، مستقیما تجربه‌ای متعالی را درک و احساس کنیم.


برگرفته از کتابچۀ سی دی – چاپ اختصاصی برای موزۀ متروپلیتن